The African Life.

Week 2 is wederom weer voorbij gevlogen, en wat hebben we weer veel gedaan! En wat heb ik er weer van genoten.
Afgelopen maandag zijn Marije en ik weer naar de Solomon Bennett school geweest om naar de maandag mars te kijken, en dat was weer spetterend om te zien! Deze keer hadden alle kinderen wel hun uniform aan, en toen keek ik toch wel helemaal mijn ogen uit! Leuk om dit eens een keer mee te hebben gemaakt :-)
Toen we thuis terug waren ben ik samen met Afia Pomma de snoezelruimte ingedoken.
Afia Pomma heeft een beperking, en daarom is het voor deze kinderen erg prettig om soms wat 1 op 1 tijd te hebben. En wat heeft ze ervan genoten zeg! Ze was heerlijk aan het lachen en aan het stralen, prachtig om te zien dat je met zo iets kleins een kind dolgelukkig kan maken.

Dinsdag was mijn off day, want deze dag is helaas mijn Skippy pindakaas opgemaakt. Met pijn in mijn hart heb ik toegekeken hoe het laatste beetje Skippy bij iemand anders op zijn boterham verdween. Ja, dat was een pijnlijk moment. ;-)

Woensdag zijn we met een aantal kinderen naar het ziekenhuis geweest. Dit was erg bijzonder om eens een keer mee te maken! Het gaat er hier allemaal zo anders aan toe dan bij ons in Nederland. Goed om eens een keer te zien hoe het ergens anders is.
We hebben in totaal 5 uur in het ziekenhuis gezeten. De kinderen lagen heerlijk op onze schoot te slapen. Geloof me, het zweet brak me toen uit. Jeeeetje wat was het warm daar! En die kinderen geven dan ook nog aardig tempratuur af. Plus kon ik zelf ook bijna mijn ogen niet meer open houden. Maar, het was ook wel weer heel aandoenlijk, zon slapend kindje tegen je aan, hihi. Schatjes zijn het.
Er zitten enorm veel mensen te wachten in zo'n zaal. De mensen zijn allemaal stuk voor stuk erg vriendelijk, en je kijkt je ogen uit. En zij ook naar ons.
Hier in Afrika is het gebruikelijk om een kind met een doek op je rug te binnen, maar wij sjouwen ze natuurlijk mee op onze heup. Zo grappig hoe sommige vrouwen daar op reageren.
Ik heb het wel eens geprobeerd, zon kind op mijn rug, maar helaas zijn mijn Hollandse billen hier toch echt te klein voor ;-) Denk maar niet dat die kinderen bij mij blijven hangen! Dan toch maar weer lekker Hollands op de heup. (Sorry ik dwaal een beetje af)

Donderdag was het een wat rustigere dag.
We zijn weer met alle vrijwilligers vertrokken naar de Solomon Bennett school, maar deze keer om de rapporten op te halen. En wij mochten deze ondertekenen, hoe cool is dat? Alsof het je eigen kinderen zijn, zo trots voel je je dan haha. Ook zijn de jongens die normaal op boarding school blijven met ons mee naar Hanukkah gegaan. Ze hebben namelijk 4 (!) weken vakantie, dus dan verblijven ze weer op Hanukkah.
Verder hebben we lekker met de kleine kinderen gespeeld, armbandjes gemaakt met de grote meiden, en ben ik nog wezen wandelen met de oudere jongens.
Je hoeft je nooit te vervelen :-) En daar geniet ik optimaal van.

We hebben deze week ook van het echte Afrikaanse leven geproefd. Zo hadden we 1 dag geen stroom en geen water. We moesten met een grote emmer, naar de school die aan de overkant van de weg is, om water te halen.
Marije en ik gaan er vol goede moed heen, maar denk maar niet dat wij die volle emmer weer mee terug krijgen. Jeeeeetje, wat is dat ding zwaar. Theresa, een medewerkster van de school, ziet ons klungelen.
Ze zegt; ''let me help you!'' en hup, daar gaat de grote emmer, zo bovenop haar hoofd. Ze tilt hem met gemak op haar hoofd naar onze kamer.
Oke, nu schaam ik me wel een beetje. En Mabena (een meisje van Hanukkah) heeft de grootste lol. Ze staat ons gewoon kei hard uit te lachen! Haha, wel een beetje begrijpelijk natuurlijk, die slappe Hollanders ook ;-)
Jeetje, wat een kracht hebben die vrouwen hier zeg! Ik heb er oprecht respect voor gekregen.

En nu wil ik graag een paar dingen mededelen waar ik van in mijn broek poepte.
Met te beginnen, onweer. Ja, onweer, we kennen het. In Nederland gebeurd het vaak genoeg. Maar zoals ik het hier mee heb gemaakt, nouuuuu dat vergeet ik nooit meer.
Het is buiten wat aan het onweren en aan het regenen, en we staan een beetje te kletsen op de veranda. En BAM, daar gebeurde het. Het onweer sloeg zo recht voor onze neus de grond in. Een flits en een knal, het is niet te beschrijven. Ik kon ineens heel hard lopen, en Marije vloog me in mijn armen. Een paar minuten later weer hetzelfde. Man man man, toen kon je me opvegen hoor. Maar nu achteraf gezien, was het toch best cool om het mee te maken, kunnen we dat ook weer van het lijstje strepen. Alleen mijn angst voor onweer is helaas wel versterkt door dit tafereel.
En nog eens iets leuks. We waren gezellig het spelletje weerwolf aan het spelen in de color room. Ik zie ineens iets voorbij vliegen en ik denk; Goh, dat is een grote vlinder. Maar al snel besef ik me dat het natuurlijk helemaal geen vlinder is maar een vleermuis. En daar gaan we weer, gillend ren ik naar buiten. Oeps, paniek breekt uit. Marije staat te wankelen op de bank en wil ook zo snel mogelijk weg. En daar komen alle kinderen, gillend naar buiten. Sommige zijn echt bang. Inmiddels is de vleermuis weg, tenminste, dat denken we. Maar als ik dat beest weer zie, ga ik niet meer terug. Ja, goed verhaal weer he? Ik wou het toch even kwijt :-)
Want geloof me, vleermuizen zijn eng, en heel erg lelijk. Dracula is er niks bij.

Vrijdag, zaterdag en zondag staat er ook weer veel op het programma. Hier horen jullie later meer over.
Ik hoop dat jullie een beetje plezier hebben in het lezen van mijn verhalen :-) en dat ik genoeg informatie achterlaat.
Word vervolgd!